Sinds maart 2022 heb ik een gravelfiets, en heb ik al vele graveltochten gemaakt in Midden-Limburg. Maar ik wilde wel eens weten hoe het gravelen is in heuvelachtig gebied. Ik koos niet voor het maken van een graveltocht in Zuid-Limburg, maar in de Eifel en de Hoge Venen. Deze keuze was mede ingegeven door een eerdere ervaring van twee clubleden met gravelen in Zuid-Limburg waarbij men 5 lekke banden had in één rit wegens doorns van struiken. In de zomervakantie van 2022 heb ik dus een drietal gravelritten gemaakt in de Nordeifel en Hoge Venen.
Ik had gebruik gemaakt van Komoot om de toestand van vele onverharde wegen te kunnen achterhalen. Ook een uitkomst was de fietsrouteplanner in routeyou.com, die voor de fietsroutenetwerken aangeeft of wegen verhard of onverhard zijn. Daarnaast had ik ook de fietsrouteplanner van de deelstaat Nordrhein-Westfalen gebruikt, waarin je het wegoppervlak kunt tonen van de wegen die zijn opgenomen in het fietsroutenetwerk: de Duitsers nemen namelijk heel vaak gravelwegen op in de fietsroutenetwerken.
Mijn eerste gravelrit in dit gebied was vanuit Roetgen naar Monschau (via de steile afdaling door het Kleines Laufenbachdal (eigenlijk verboden voor fietsers om van deze kant de weg te nemen over het steile pad), door het Roerdal en het Perlenbachdal en terug via de Hoge Venen. Hoewel de route maar voor 30% uit gravelwegen bestond, was ik meteen verk(n)ocht (aan het gravelen in dit gebied): het is de ultieme manier om hier de prachtige natuur te ervaren en bijna niemand tegen te komen. Het gedeelte door het Perlenbachdal was prachtig, maar ook in de Hoge Venen langs de Schwarzsee was fantastisch.
Een tweede route die ik had gemaakt startte ook vanuit Roetgen, die ging direct al klimmend naar zo’n 500 meter hoogte over gravelwegen door bossen, en dan naar het stuwmeer van de rivier de Kall, vervolgens over gravelwegen rond de Rursee, en terug via de Ruruferweg via Monschau en nog enkele gravelwegen door de Hoge Venen. Nu had ik meer gravel in de route opgenomen (47%) dan in de eerste route. Landschappelijk een prachtige rit, alleen rond de Rursee is er duidelijk meer recreatieverkeer (wandelaars, fietsers, MTB-ers). Daarnaast was er een passage na het oversteken van de Urfttalsperre over een zeer stenig/rotsachtig steil pad naar beneden, daar moest ik echt te voet gaan (enkele honderden meters). In tegenstelling tot de eerste rit, kwam ik nu in de middag door Monschau. Ja en dan is het er echt heel druk. In de klim naar de burcht van Monschau zat ik zelfs achter het treintje met toeristen. De verdiende pauze stelde ik dus maar even uit (niet in het drukke (maar wel echt mooie) Monschau), maar die nam ik in alle rust nabij Mützenich bij Zur Buche na de steile klim vanuit Monschau naar Mützenich door het Kleine Laufenbachsdal (die mag je in klimmende richting wel met de fiets doen).
Het recreatieverkeer over de gravelpaden rond de Rursee stoorde me een beetje, en het gedeelte langs de Rursee was best lang en werd op een gegeven moment daardoor saai. En ik wilde nog meer gravelwegen opnemen in een route in dit gebied. Zo maakte ik een derde route die ik startte vanuit Breinigerberg met 66% gravelwegen. Nu had ik veel meer gebruik gemaakt van Komoot om te bepalen of onverharde wegen geschikt zijn voor een gravelfiets (door gebruikerscommentaar bij segmenten te lezen en foto’s van gebruikers te bekijken). Zo had ik gezien dat je helemaal rond de Kalltalsperre kunt fietsen (driekwart over gravelwegen). In de vorige rit wist ik dat nog niet. En ik kwam door het Hürtgenwald, waar echt heel veel gravelwegen liggen. Bij Zweifal moest ik door een beekje, want de brug was door de watersnood in Juli 2021 weggeslagen. Ik volgde ook de Wanderweg Vichttaler Eisenwerke, maar dat werd op een gegeven moment echt smal (echt een wandelpad). Prachtig was ook de beklimming stroomopwaarts door het Bosselbachdal naar Vossenack. Ja dit was een gravelrit zoals die hoort te zijn naar mijn mening.
Ik heb deze drie ritten gecombineerd tot twee routes die ik op de pagina Gravelen in de Nordeifel en Hoge Venen heb staan.