Het Pajottenland ligt net ten zuidwesten van Brussel en is vergelijkbaar met de Vlaamse Ardennen: kasseiwegen, smalle straatjes, heuvelachtig boerenlandschap doorsneden door vele beken. De beklimmingen zijn er echter niet zo lang als in de Vlaamse Ardennen, en in de regel niet zo steil. Dus is het hier aangenaam fietsen, over zeer rustige wegen (als je de grote doorgaande steenwegen vermijdt). Zo kom je ook verschillende bewegwijzerde fietsroutes tegen in dit gebied: de Valleitjesroute, Zuunbeekroute en de Markroute.
De route liet ik starten bij de kerk van Wambeek, niet ver van de E40 maar net ver genoeg om uit het drukke gebied rond de snelweg E40 en van Ternat te blijven. Ik had één kasseiweg in de route liggen (een stukje van 900 meter, met betongoot er langs), de Rosweg tussen Lennik en Sint-Gertrudis-Pede. Maar ik had niet goed opgelet want ik had ook een kasseiweg van anderhalve kilometer lengte (Schavollestraat bij Oetingen) in de route gelegd zonder goten er langs. Dat was onbedoeld, ik had de route niet goed gecontroleerd: nou kasseien is dus niks voor mij, met mijn gewicht van 66 kg dender ik er zo vanaf.
Bekende beklimmingen in dit gebied die ik vandaag heb gedaan waren ondermeer de Congoberg, Kesterberg, Woestijn, Steenhoutberg en de Hunselberg. Hierboven schrijf ik dat de beklimmingen niet zo steil zijn. Echter dat geldt niet voor de klimmetjes net ten noorden van de Grote Molenbeek, tussen Strijland en Gooik: die tikken toch tot 14% aan! Ook mooi was het stukje langs de rivier de Dender, wat eigenlijk niet meer tot het Pajottenland behoort, maar tot de Vlaamse Ardennen. Trouwens de klim weg uit de Dendervallei tikte ook 14% aan. Als ik de route 10 km langer had gemaakt, dan had ik de Muur van Geraardsbergen kunnen beklimmen (maar ja, daar zit ik niet op te wachten).
Het was heerlijk fietsen hier: zeer rustige wegen, en in de regel niet te steile klimmetjes. Het was ook ideaal fietsweer vandaag met 24 graden, dus het was een super fietsdag.
Klik hier voor meer foto’s (google foto’s album).