Het Hageland is het gebied tussen de steden Scherpenheuvel, Aarschot, Leuven, Tienen, Diest en Landen. Kenmerkend voor het Hageland zijn de glooiende heuvels met onder meer fruitboomgaarden en wijngaarden, maar ook lintbebouwing. In het Hageland zijn talrijke pittige (korte) hellingen te vinden (tot 18%) met hoogteverschillen van 20 tot 60 meter.
Zowel Eddy Merckx als Sven Nys hebben een racefiets route in het Hageland, ter promotie van deze streek. Zelf heb ik ook een route gemaakt in deze streek. De pittige hellingen zijn vaak holle wegen die diep in de heuvels liggen. Ook liggen er verscheidene kasseistroken en kasseibeklimmingen in de regio (waarvan ik er ieder één in de route heb opgenomen).
Helaas moet je de hellingen verbinden met doorgaande (betonplaat)wegen met het typisch smal Vlaams fietspad erlangs (ook uitgevoerd in betonplaten). Maar gelukkig zijn deze wegen op de route niet druk, zodat het eigenlijk veiliger is om gewoon op de weg te blijven. En waarom is dat veiliger? Nou, ik had me duidelijk in mijn hoofd geprent om niet abrupt van het fietspadgedeelte naar het weggedeelte te gaan, omdat er vele plekken zijn waar de betonplaten van de fietspaden niet gelijk liggen en niet aansluiten met de betonplaten van de doorgaande weg. Maar op de Leuvenseweg iets vóór het dorp Rillaar, waar het smalle fietspadgedeelte er wat slecht bij lag, was ik dat vergeten en wilde ik dus abrupt naar het weggedeelte gaan. Dat ging direct mis: waarschijnlijk was er een opstaande rand van een betonplaat waardoor ik werd gekatapulteerd naar de linkerkant van de weg. Het leek even alsof de tijd vertraagde en ik voelde dat mijn fiets scheef hing naar links toe. In mijn gedachten spookte het rond dat ik hier ten val zou komen en in het ziekenhuis zou belanden. Gelukkig was er geen verkeer op de weg en hield ik op een of andere manier de controle over de fiets en belandde ik met een redelijke snelheid in de zanderige berm aan de linkerkant van de weg: gelukkig geen fysiek letsel en geen materiaalpech, maar het was even flink schrikken. Mijn eerste gedachte was: meteen weer de fiets op en dit voorval vergeten, anders ga ik aan deze tocht geen fietsplezier meer beleven.
Gelukkig kon ik dit voorval naar achteren dringen in mijn gedachten en genieten van de vele klimmetjes die nog volgden en van de vele wielrenners die hier onderweg zijn (en voornamelijk de bewegwijzerde routes volgen).
Al met al is het een regio die je een beetje kunt karakteriseren als een mini Vlaamse Ardennen, waarbij je dan wel wat meer doorgaande wegen voor lief moet nemen. De opeenvolging van de steile hellinkjes en de vals plat beklimmingen maakte de route wel zwaar.